“We are reminded by the Declaration of the Sacred Earth Gathering, which met here last weekend, that the changes in behaviour and direction called for here must be rooted in our deepest spiritual, moral and ethical values. We reinstate in our lives the ethic of love and respect for the Earth which traditional peoples have retained as central to their value systems. This must be accompanied by a revitalization of the values common to all of our principal religious and philosophical traditions. Caring, sharing, co-operation with and love of each other must no longer be seen as pious ideals, divorced from reality, but rather as the indispensable basis for the new realities on which our survival and well-being must be premised.

Science and technology have produced our knowledge-based civilization. Its misuse and unintended erects have given rise to the risks and imbalances which now threaten us. At the same time, it offers the insights we need to guide our decisions and the tools we need to take the actions that will shape our common future. The guidance which science provides will seldom be so precise as to remove all uncertainty. In matters affecting our survival, we cannot afford to wait for the certainty which only a post-mortem could provide. We must act on the precautionary principle guided by the best evidence available.”

(Strong, 1992)

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

اعلاميه گردهمايي زمين مقدس كه آخر هفته گذشته در اينجا برگزار شد، يادآور اين است كه تغييرات در خلق و مسير خواسته مي‌بايست در ژرفترين ارزشهاي معنوي، اخلاقي و كرداري

ما ريشه دوانند. در حيات خود، كردار عشق و احترام به زمين را كه مردم سنتي آن را به عنوان بخش مركزي نظام ارزشهايشان حفظ نمودند، بازمي‌گردانيم. اين سيرت بايستي همراه با

احياي ارزشهاي مشترك همه سنتهاي مذهبي و فلسفي اصلي ما باشد. مراقبت، شراكت، وحدت و محبت به يكديگر نبايد ديگر به عنوان آرمانهاي معنوي به دور از واقعيت، بلكه بايد به عنوان اساسي حياتي براي واقعيتهاي جديدي در نظر گرفته شوند كه بقاء و رفاه ما بايد بر آنها استوار باشد

علم و فناوري تمدن مبتني بر دانش، ما را به وجود آورده‌اند. سوء استفاده از آن و اثرات متعاقباً ناخواسته منجر به ايجاد خطرات و عدم تعادلي شده كه اكنون ما را تهديد ميكند. در عين

حال، اين علم و فناوري فراهم كننده بينش ها در هدايت تصميمات مان و ابزارهايي است كه براي اقدامات لازم جهت شكلدادن آينده مشتركمان نيازمنديم. رهنمودهايي كه علم ارائه

ميدهد، ندرتاً به اندازهاي دقيق هستند كه تمام عدم قطعيتها را برطرف كنند. در موضوعاتي كه به بقاء ما مربوط ميشود، نميتوانيم منتظر اطميناني باشيم كه تنها يك بررسي پس از

«.مرگ ميتواند فراهم كند. بايد بر اساس اصل احتياط و با توجه به بهترين شواهد موجود اقدام کنیم (استرانگ، 1992)